SAVAŞ VE KADINLAR

SAVAŞ VE  KADINLAR

Gölgeler kadar çekingen kadınlar

Cehennem dehşetinden

Kanadı yanmış kuşlar gibi çıktılar

Umudun ateşini, yıkımın ortasına yaktılar

Korku, içlerinde bir canavardı.

Kadınlarımızın çığlığında,

Yeni bir cephe açılıyordu,

Görenler sustukça.

Geçiyorlardı yalnızlığın işkencesinden.

Yaşamı omuzlarında getiriyor bir kadın

Kurak bir ölüm çölünden geçmiş geliyor

Kapkara ve sesiz yalnızlığın ortasından

Dimdik, yaşamı, sevgiyi savunuyor

Çaresizlikten, sulardan uzak var oluyor.

Onlar çocukları genç öldürülen analar.

Gözyaşlarından ırmaklar yaptılar

Sönmedi içlerinde yanan ateş

Acılarını tütünlerle ipe dizdiler

Sevgi köprülerinden ele ele geçtiler.

Yoksulluk hain, ölümse onlara dönekti

Geride kalan sancılı birer yürekti

Her gecenin karanlığına onu ektiler.

Unutamadılar etten kemikten yüzleri

Akıllarında kaldı nefesin can verdiği sözleri.

Katliamlardan artakalan kadınları Anadolu’nun

Çözüyorlar saçlarını denizden yansıyan sabahın ışığına

Mezarlar kazıyorlar gökyüzüne, sulara

Yüreklerine dar geliyor mezarlar, ölenlerine de

Çözülen saçları külden, genzimizi yakıyor

Acılarıyla süslüyorlar bizi, bayramlık çocuklar gibi

Aydınlıklar koyuyorlar, avuçlarımıza

Ellerimiz meşale olup yanıyor, yarına umut oluyor

                                              Hürdoğan Aydoğdu