#YAŞLANMAK
 

YAŞLANMAK GÜZELDİR

Ölüm Allah’ın emri de yaşlanmak ta mı?

Ölüm Allah’ın emri ayrılık olmasaydı diye devam eden içli türküleri dinlediğim günlerden, ölüm Allah’ın emri ihtiyarlık olmasaydı diyeceğim günlere geleceğimi düşünmüş müydüm bundan otuz sene önce?  Ailenin büyükleri, geçmiş dönem anılarını bundan on sene, yirmi sene, otuz sene önce diye başlayan sözlerle anlatmaya başladıklarında o on seneler, yirmi seneler, otuz seneler ne de büyük görünürdü gözüme. Oysa bugün bazen küçük bir kelime oyunun, bir eşyanın, bir şarkının ya da bir kokunun attığı çağrışım oku, on sene, yirmi sene, otuz sene öncesindeki bir anı vurduğunda zamanın insanın avuçlarında tutmaya çalıştığı su gibi akıp gittiğini anlayıveriyor insan.

Tansiyon ilacını, şeker ilacını,romatizma ilaçlarını aksatmayan, yarın için, öbür gün için, bu sene için ve seneler sonrası için hazırlık yapan hayata sımsıkı bağlı ihtiyar insanları seviyorum. Öyle ki ömrün yüzde doksanlık bölümünü büyük bir ihtimalle doldurmakla birlikte vadenin sona erme süresinin çok daha uzakta olduğunu varsayarak yaşayışları göz ardı ettiğimiz bir gerçeği haber veriyor. Evet, insan eninde sonunda öleceğini biliyor ama kaç yaşında olursa olsun o kaçınılmaz sonun çok ama çok uzun yıllar sonra kendisini bulacağını zannederek yaşıyor. Yine evet ölüm bir gün gelecek bizi alacak ama daha çok var düşüncesi bir an olsun yakamızı bırakmıyor.

Her canlı kendisine biçilen sürenin çocukluğunu, gençliğini, yaşlılığını yaşıyor. Kim bilir gençlik döneminde daha önünde uzun yıllar olduğunu düşünen insanoğlu gibi, belki de yumurta evresinden çıkmış tırtıla, kelebeğe dönüşeceği günlere çok uzun bir zaman varmış gibi geliyor. Biz insanoğulları tarihin belki en büyük belki de en anlamsız buluşu olan takvimi icat etmiş olduğumuzdan ve her işimizi matematiksel hesaplara göre ayarladığımızdan geçen günler ve geride kalan yılların sayısı ister istemez acı veriyor.

Evet, hayat geçiyor. Yaşamımız bir gün son bulacak ama şu ihtiyarlık! Kabul etmek lazım ki ayrı bir güzelliktir ihtiyarlık. Akıl büyür, tecrübe artar, sakin, soğukkanlı bakmayı öğreniştir,  hayata. Hani diyor ki insan ihtiyarlık  da beklenen son gibi kaçınılmaz ama hiç değilse böyle olmasa. Bu deformasyon, bu erozyon, bu çöküş yaşanmasa! Yılları devirdikten sonra bile fiziksel aktivitelerimiz kaybolmasa, saçlara aklar düşmese, eller yüzler kırışmasa, kemikler eskimese! Elden ne gelir ki böyle olmuyor.  Zaman, bir noktadan  sonra yaşayışı geri çeviriyor. Yedi çarpı yirmi dört saat çalışan beden en üst performansına ulaştıktan son her gün bir önceki günden biraz daha az çalışmaya başlıyor. Yeni hücreler daha az üretiliyor. Gençlikte aklı başından alan hormonların seviyesi her an biraz daha düşüyor. Şakaklara yağan kar, gözler altındaki mor halkalarla aşılan yolun yarısı fabrikanın üretimi durduracağı anı haber veriyor.

İnsanoğlu var olduğu günden bu yana doğum, yaşam ve ölüm üzerine kafa yoruyor. Oysa o kaçınılmaz gün geldikten sonra açılacak kapının ardında yepyeni bir hayat başlıyor mu?  acaba sorusu beyni kemirmeye başlıyor. Duygular,  olmasını isterken, mantık olamayacağını bağırıyor. Zamanın, günlerin, yılların ve insan icadı takvimlerin olmadığı, kiminin sonsuz huzur kiminin büyük pişmanlıklar duyacağı bir yaşamın olduğuna inanıyor kimisi. Bu dünyada uğradığı haksızlıkların  hesabının sorulacağını düşünerek kendisini avunup rahatlıyor. İçinden gelip te yapamadıklarını,  orada  yapabileceğini sandığı bir  yer  düşlemi içinde  rahatlıyor. Ölümü daha rahat kabulleniyor böylece,  belki de  özlüyor. Cennet bu dünyada mutlu olmayanların mutluluk hayalidir.Yarattıklarımızdan birisidir. Yarattığımız  şeylerden birisi olan zamanında tutsağıyız ve belki ölüm bu tutsaklıktan bir kurtuluştur.

O kaçınılmaz an, her an biraz daha yaklaşıyor. Doğduğumuzdan itibaren giderek yaklaştığımız, varmak zorunda olduğumuz bir hedef ölüm.O halde  en güzel şekilde yaşamaya bakmalıyız, çocuklukta, gençlikte, yaşlılıkta…

ÖLÜMÜ DURDUR TANRIM

Beni arıyor ölüm durdurun şunu

Hırpani hırtı pırtı bir giysi

Kılığı Amerikan serserisi

Az önce eroin şırıngası elindeydi

Tiner kokuyor nefesi

Saçı sakalı kara kapkara uzun ve karışık

Açtığı yaralardan yangınlar akıyor

Aldığının ardından dökülen gözyaşlarının

Görünmüyor ucu , o buna zevkle bakıyor

Durdurun şunu, yapacak işlerim var

Ey ölümlülerin tanrısı, söyle

Söyle şu sefil kuluna dursun

Bir an, bir saat , bir gün, bir vakit dursun

Dünya çiçek böcek kuş insan, bitki

Bir süre ölümsüz olsun

Körelt, kır parçala tırpanını ne olursun

Yaşayacak günleri var canlıların

Çocuklar ağlamadan büyüsün

Ak düşsün saçlarına

Erkek ve kadın, ve damat, ve gelin ,çifçi

Anne baba, kaynana ,kayınbaba  işçi

Bırak ne istiyorlarsa o olsun hepsi

Torunlarına anlatacak güzel anılar biriksin belleklerinde

Şerefine kadeh kaldırsınlar şenliklerde

Adaklar , rakslar eşliğinde

Pembe elmacık kemiğinin,  kara kaşın

Şiiri olsun yaşamları

Ölümü kendileri çağırsın.

                         HÜRDOĞAN AYDOĞDU